मराठी कथा

What will your life be like in three years?

तीन वर्षांनंतरची गोष्ट आहे. जगात तंत्रज्ञानाची क्रांती उसळली होती. प्रत्येक घरात अत्याधुनिक स्मार्ट उपकरणं, कृत्रिम बुद्धिमत्तेवर चालणारे यंत्रमानव, आणि आकाशाला गवसणी घालणारी उंच इमारती दिसत होत्या. रस्त्यांवर गाड्या नव्हत्या, तर हवेतून उडणाऱ्या वाहनांनी प्रवास सुलभ केला होता. माणसांचे जीवन पूर्णपणे बदलून गेलं होतं, आणि या सर्वात लहान मुलगा आदित्य हा नेहमीच काहीतरी नवीन शोधण्याच्या शोधात असे.

आदित्य हा एका वैज्ञानिक कुटुंबातील होता. त्याचे वडील डॉ. अनिल हे प्रसिद्ध वैज्ञानिक होते, जे नवीन तंत्रज्ञानाच्या शोधात मग्न असायचे. एके दिवशी, त्यांनी आदित्यला एक गुप्त खोलीत नेलं. त्या खोलीत विविध उपकरणं, यंत्रं, आणि संशोधन साहित्य ठेवलेलं होतं.

“आदित्य, मला माहित आहे की तू खूप उत्सुक आणि साहसी आहेस,” वडिलांनी म्हणाले. “आज मी तुला एक खास उपकरण देणार आहे.” त्यांनी एक छोटंसं, चमकणारं उपकरण त्याच्या हातात ठेवलं. ते म्हणजे “टाइम पोर्टल.” हे उपकरण वेळ आणि स्थळ यातून प्रवास करण्याची क्षमता ठेवत होतं.

आदित्यच्या डोळ्यांत चमक आली. “खरंच? मी वेळेत प्रवास करू शकतो?” त्याने आनंदाने विचारलं.

“हो, पण लक्षात ठेव, याचा वापर जबाबदारीने करायचा आहे. चुकीच्या हेतूसाठी वापरू नकोस,” वडिलांनी त्याला सावध केलं.

त्या रात्री, आपल्या खोलीत बसून आदित्यने ठरवलं की तो भविष्यात जाईल. त्याने टाइम पोर्टलवर वर्ष “२०४०” सेट केलं आणि एक बटण दाबलं. एक तेजस्वी प्रकाश त्याच्या आसपास पसरला, आणि क्षणात तो एका अनोळखी जागी पोहोचला.

त्याने आजूबाजूला पाहिलं तर त्याला उंचच उंच इमारती दिसल्या, ज्या आकाशाला भिडत होत्या. रस्त्यांवर वाहतूक नव्हती, पण आकाशात वेगाने उडणाऱ्या गाड्या होत्या. लोकं विविध रंगांच्या आणि आकारांच्या पोशाखात होती, आणि त्यांच्या अंगावर चमकणारी उपकरणं होती. काही लोकांच्या सोबत छोटे यंत्रमानव होते, जे त्यांना मदत करत होते.

आदित्यने पुढे चालायला सुरुवात केली. त्याला एक मोठा डिजिटल फलक दिसला, ज्यावर विविध भाषा आणि चिन्हे चमकत होती. तो फलक म्हणत होता, “सिटी ऑफ न्यू होपमध्ये आपलं स्वागत आहे.” त्याला आश्चर्य वाटलं की हे शहर किती विकसित झालं आहे.

तो पुढे जात असताना, त्याला एका उद्यानासारखी जागा दिसली. तिथे झाडं होती, पण ती सामान्य झाडांसारखी नव्हती. ती झाडं प्रकाशमान होत होती, आणि त्यांच्यापासून स्वच्छ ऊर्जा निर्माण होत होती. तिथे एक मुलगी बसली होती, तिच्या हातात एक होलोग्राफिक पुस्तक होतं.

“नमस्कार,” आदित्यने धीर धरून बोललं.

ती मुलगी त्याच्याकडे पाहून हसली. “तू इथला नाहीयस, नाही का?” ती म्हणाली.

आदित्य थोडासा घाबरला. “तुला कसं कळलं?”

“तुझा पोशाख आणि तुझी आश्चर्यचकित नजर बघून,” ती हसत म्हणाली. “माझं नाव आरा आहे.”

“मी आदित्य आहे. मी… वेळ प्रवास करून आलोय,” त्याने मान्य केलं.

“वा! ते खूपच रोमांचक आहे. मग तुला आमचं शहर दाखवूया का?” आराने विचारलं.

दोघं मिळून शहरात फिरू लागले. आरा त्याला विविध आश्चर्यकारक गोष्टी दाखवत होती. त्यांनी एक हवेतील बस पकडली, जी एका ठिकाणाहून दुसऱ्या ठिकाणी क्षणार्धात घेऊन जात होती. त्यांनी एका विशाल ग्रंथालयाला भेट दिली, जिथे पुस्तकं कागदावर नव्हती, तर थेट मेंदूत डाउनलोड करता येत होती.

“आमच्याकडे शिक्षणाची पद्धत पूर्णपणे बदलली आहे,” आरा म्हणाली. “आता आपण थेट माहिती आपल्या मेंदूत समाविष्ट करू शकतो.”

आदित्य आश्चर्यचकित झाला. “पण मग शिकण्याची मजा काय?”

“हो, कधीकधी मला देखील असंच वाटतं,” आराने स्वीकारलं. “म्हणून मी होलोग्राफिक पुस्तके वाचते.”

आदित्यने तिला आपल्या काळातील गोष्टींबद्दल सांगितलं—कसं लोकं एकमेकांशी प्रत्यक्ष बोलायचे, पुस्तकं वाचायचे, आणि निसर्गाशी जोडलेले असायचे.

“आमच्याकडे आता निसर्गाचा अभाव आहे,” आरा दु:खी होऊन म्हणाली. “सगळं कृत्रिम झालंय.”

ते दोघं एका ठिकाणी बसले होते, जिथून शहराचं सुंदर दृश्य दिसत होतं. सूर्यास्ताच्या वेळी आकाश विविध रंगांनी भरून गेलं होतं.

“मला वाटतं की तंत्रज्ञान कितीही प्रगती केलं, तरी मानवी भावना, निसर्गाची साथ, आणि साधेपणा महत्वाचेच राहतील,” आदित्य म्हणाला.

आराने मान डोलावली. “तू बरोबर आहेस. कदाचित आपण आपलं जग सुधारायला हवं.”

भाग २ …..