एका गावात राघव नावाचा एक साधा पण कष्टाळू माणूस राहायचा. तो रोज आपल्या लहानशा दुकानात काम करायचा आणि आपल्याला मिळालेल्या पैशातून थोडं थोडं बचत करायचा. त्याची कमाई फारशी जास्त नसायची, पण तो आपल्या आयुष्यात समाधानी होता. त्याच्याकडे एक छोटंसं बटुवं होतं, जे त्याला त्याच्या आईने दिलं होतं. त्याची आई म्हणायची की हे बटुवं फक्त पैशांसाठी नाही, तर हे कष्टाचं आणि समृद्धीचं प्रतीक आहे.
राघव दररोज त्या बटुव्यात काही पैसे ठेवायचा आणि विचार करायचा, “एक दिवस हे बटुवं भरलं की मी माझी स्वप्नातील यात्रा करेन.” त्या बटुव्याबरोबर त्याचं भावनिक नातं जडलं होतं. त्याच्यासाठी ते फक्त एक साधं बटुवं नव्हतं, तर त्याच्या जीवनातील छोट्या-मोठ्या ध्येयांचं प्रतीक होतं. त्याला विश्वास होता की जसं-जसं बटुवं भरेल, तसंच त्याचं जीवनही भरभराटीचं होईल.
एके दिवशी गावात मोठा जत्रा भरला. सगळे गावकरी त्या जत्रेत जाण्याची तयारी करत होते, आणि राघवनेही ठरवलं की तो जत्रेत थोडा वेळ घालवेल. जेव्हा तो जत्रेत पोहोचला, तेव्हा त्याला एक वृद्ध माणूस कथा सांगताना दिसला. तो सांगत होता, “संपत्ती आणि सुख हे बाहेरील गोष्टी नाहीत, ते आपल्या मनात आणि आपल्या कष्टात दडलेलं असतं.”
राघवला हे खूप भावलं. त्याने जाणलं की बटुवं भरलं किंवा रिकामं राहिलं, ते महत्त्वाचं नाही, तर त्याच्या रोजच्या कष्टांत आणि समाधानी वृत्तीतच खरं सुख आहे. तो घरी परत आला आणि त्याने त्या बटुव्याला नव्या दृष्टिकोनातून पाहिलं. आता त्याच्यासाठी बटुवं भरेलं किंवा रिकामं असणं गौण झालं. महत्वाचं होतं त्याचं कष्ट आणि त्याच्या जीवनातील छोटे-छोटे आनंद.
त्या दिवसानंतर राघवने आपल्या कष्टांची अधिकच कदर केली. बटुवं त्याच्यासाठी आता फक्त पैशांसाठी नव्हतं, तर त्याच्या कष्टाचं, समाधानी जीवनाचं आणि रोजच्या आयुष्यातील आनंदाचं प्रतीक बनलं.