मराठी कथा

दुपारची वेळ होती. गावातील घरांमधून जेवणाचा सुगंध दरवळत होता, आणि प्रत्येक घरात शांतता पसरलेली होती. घरातली माणसं जेवण करून झोपायला गेलेली असायची. पण कुसुम मावशीच्या घरात मात्र दुपारच्या झोपेऐवजी एक वेगळीच घाई सुरू होती.

कुसुम मावशीला गेल्या काही दिवसांपासून चक्कर येण्याच्या तक्रारी होत्या. त्यामुळे डॉक्टरांनी तिला दुपारचं एक औषध दिलं होतं. हे औषध तिने प्रत्येक दुपारी अचूकपणे घेतलं पाहिजे, असं डॉक्टरांनी स्पष्टपणे सांगितलं होतं. पण कुसुम मावशी म्हणजे थोडी विसराळू स्वभावाची. दुपार झाल्यावर औषध घेणं ती अनेकदा विसरून जायची.

कुसुम मावशीच्या लहान नातवाने, छोट्या राहुलने हे लक्षात घेतलं होतं. तो रोज खेळताना मावशीला सांगायचा, “आज दुपारचं औषध घेतलंस का गं?” पण मावशीने बहुतेक वेळा त्याचं ऐकायचं नाही किंवा ती विसरून जायची. एके दिवशी, राहुलने ठरवलं की आज आपण काहीतरी नवीन करायचं. 

दुपारच्या वेळेला सगळं शांत झालं होतं. राहुलने पिशवीतून मावशीचं औषध काढलं आणि एका छोट्या चमच्यात टाकलं. मग हळूच तिच्या खोलीत जाऊन म्हणाला, “मावशी, चल तुला एक खास गोष्ट दाखवतो!” कुसुम मावशीला राहुलचं उत्साहाने बोलणं खूप आवडलं. ती लगेचच त्याच्या मागे चालू लागली.

राहुल तिला अंगणात घेऊन गेला आणि मोठ्या कौतुकाने म्हणाला, “आता या झाडाखाली उभं राहा. आता मी एक जादू दाखवणार आहे.” कुसुम मावशी हसत म्हणाली, “अरे, कसली जादू रे?” त्यावर राहुलने तिच्या हातात चमच्यातलं औषध दिलं आणि म्हणाला, “आता हे औषध घेतलंस की तुझी तब्येत एकदम चांगली होईल, बघ बघितलंस तर लगेच तुझी चक्कर जायला लागेल. हीच माझी जादू!”

कुसुम मावशी हसली, पण राहुलच्या या निरागसपणाने ती औषध घेऊन टाकलं. औषध घेतल्यावर ती म्हणाली, “आय हाय! किती जादू झाली, मला तर अगदी बरं वाटतंय!” दोघेही हसत-हसत घरात परतले.

त्या दिवसापासून राहुलने कुसुम मावशीचं औषध विसरू नये म्हणून खेळातच औषधाची गोष्ट सांगायचं ठरवलं. आणि कुसुम मावशीही रोज राहुलच्या “जादू”ला हसत-हसत दुपारचं औषध घेत राहिली.