एक सकाळची वेळ होती. पुण्याच्या औंध परिसरातील वेस्टएंड मॉलसमोर असलेल्या मॅकडोनाल्ड रेस्टॉरंटच्या बाहेरचा कोपरा नेहमीप्रमाणे गजबजलेला होता. गाड्यांची ये-जा, हॉर्नचे आवाज, आणि सततची हालचाल चालू होती. सगळीकडे एक प्रकारची धावपळ होती.
मॅकडोनाल्डच्या बाहेर, रेस्टॉरंटच्या प्रवेशद्वाराजवळ एक सुरक्षा रक्षक उभा होता. त्याने नुकतेच अंग ताणले आणि थोडा आराम घेत आपल्या मित्रांशी गप्पा मारायला लागला. “आज शाळेच्या वेळेला नेहमीच वाहतूक अशीच असते,” त्याचा मित्र म्हणाला. “हो, आणि या मॉलच्या बाहेर तर अजूनच गर्दी असते,” सुरक्षा रक्षक हसत म्हणाला.
रेस्टॉरंटच्या बाहेरच्या पोर्चमध्ये एक कुटुंब निवांत बसलेले होते. एक माणूस, त्याची पत्नी आणि एक छोटासा मुलगा, सर्वजण नाश्ता करत होते. मुलाच्या हातात एक छोटा हॅशबाऊन होता, जो तो आनंदाने खाऊन घेत होता.
“आई, आज शाळेत काय करणार?” मुलाने आपले खाणे थांबवून विचारले.
आईने त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवत हसत म्हटलं, “आज तुमचं चित्रकला वर्ग आहे ना? नवीन रंग वापरून चित्र काढायचं आहे, ते नक्की सांगितलं का मॅडमने?”
मुलगा थोडासा विचार करून म्हणाला, “हो, सांगितलं. पण मी अजून विचार करत आहे काय काढायचं ते. कदाचित एक मोठा गड किंवा समुद्राचं दृश्य काढेन.”
त्याचे वडील कॉफीचा घोट घेत म्हणाले, “छान! पण आज शाळेत होमवर्क आहे ना? संध्याकाळी घरी आल्यावर थोडं अभ्यास करायचं आहे.”
मुलगा नाक चोळत म्हणाला, “हो, पण आधी खेळायला जाऊन येतो, मग अभ्यास करेन.”
आई-वडील एकमेकांकडे पाहून हसले. “अभ्यास आधी करायचा, मगच खेळायला जायचं,” आईने स्पष्ट सांगितलं.
मुलगा मोठ्या निराशेने म्हणाला, “बरं! अभ्यास करीन आधी.”
मी ते बोलणे ऐकत होतो आणि मनात विचार केला की किती साधं पण जिव्हाळ्याचं आहे. एका साध्या सकाळी, या गजबजलेल्या ठिकाणी, एक कुटुंब आपला दैनंदिन जीवनाचा आनंद घेतंय. रस्त्यावरची गर्दी, वाहतुकीचे आवाज आणि मॉलसमोरची धावपळ असूनही, त्यांचं शांत आणि निवांत जग चालू होतं.