मराठी कथा

माझ्या जीवनात एक असा क्षण आहे ज्याचा मला खूप अभिमान वाटतो, आणि तो माझ्या लहानपणीच्या एका साध्या, पण अतिशय महत्त्वपूर्ण अनुभवाशी निगडीत आहे. हा अनुभव मला आयुष्यभराची शिकवण देऊन गेला आणि त्यानेच माझ्या यशस्वी प्रवासाची सुरुवात केली.

मी एका मध्यमवर्गीय कुटुंबात वाढलो. आमचं कुटुंब साधं होतं—वडील नोकरी करत होते, आणि आई घरकाम सांभाळत होती. आमच्याकडे फार काही आर्थिक साधनसंपत्ती नव्हती, त्यामुळे मी लहानपणापासूनच समजूतदार झालो होतो. शाळेत जाणं, अभ्यास करणं, आणि मित्रांबरोबर खेळणं हा माझ्या रोजच्या आयुष्याचा एक ठरलेला भाग होता. पण माझ्या मनात नेहमीच काहीतरी मोठं करण्याची इच्छा होती, असं काहीतरी ज्यामुळे मी स्वतःसाठी आणि माझ्या कुटुंबासाठी एक चांगलं भविष्य घडवू शकेन.

माझ्या शाळेत मी नेहमीच एक सामान्य विद्यार्थी होतो. फार हुशार म्हणता येणार नाही, पण माझ्या मेहनतीवर माझा विश्वास होता. एके दिवशी माझ्या शिक्षकांनी मला एका मोठ्या शिष्यवृत्ती परीक्षेबद्दल सांगितलं. ही परीक्षा जिंकली तर पुढचं शिक्षण विनामूल्य मिळणार होतं, आणि त्यासाठी शिष्यवृत्तीची रक्कमही मिळणार होती. माझ्या शिक्षकांनी मला सांगितलं की, “तू मेहनत घेतलीस तर नक्कीच यशस्वी होशील.” त्यांच्या बोलण्याने माझ्या मनात एक नवा उत्साह निर्माण झाला.

मी ठरवलं, की या परीक्षेसाठी मी सर्वस्व ओतून तयारी करणार. मात्र, यशस्वी होणं तितकं सोपं नव्हतं. आमचं घर खूप छोटं होतं, आणि अभ्यास करण्यासाठी विशेष सोई नव्हत्या. अभ्यासाला आवश्यक असलेल्या पुस्तकांची कमतरता होती, आणि दिवसभर घरात गडबड असायची, त्यामुळे शांततेत अभ्यास करणं कठीण होतं. अनेकदा मी रात्रीची शांत वेळ निवडायचो, कारण दिवसभरात अभ्यास करण्यासाठी वेळ आणि एकाग्रता मिळणं शक्य नव्हतं. विजेचं नसणं हे तर नेहमीचंच होतं, त्यामुळे मी कंदीलाच्या प्रकाशात अभ्यास करायचो. या सगळ्या अडचणींमध्येही मी कधीच हार मानली नाही.

माझ्या आई-वडिलांनी मला खूप प्रोत्साहन दिलं. त्यांच्याकडून फार काही मिळालं नाही, पण त्यांनी मला शिकवलं की कष्टाचं फळ नक्की मिळतं. आईचा नेहमीचा संवाद असायचा, “कष्ट कर रे, तुझं भविष्य तुझ्या हातात आहे.” तिचं ते साधं वाक्य माझ्या मनावर खोल ठसलं होतं. माझा प्रत्येक दिवस फक्त अभ्यासातच जात होता, शाळेतल्या मित्रांसोबत खेळायचं सुद्धा बंद केलं होतं. मित्र विचारायचे, “तू बाहेर येणार की नाही खेळायला?”, आणि मी हसत सांगायचो, “नंतर खेळू, आत्ता अभ्यास करावा लागेल.”

परीक्षेचा दिवस जवळ आला तसं माझं टेन्शन वाढत गेलं, पण आत्मविश्वासही तसाच वाढत होता. मला माहीत होतं की मी खूप मेहनत घेतली आहे आणि ती वाया जाणार नाही. परीक्षेच्या दिवशी मी अगदी शांतपणे परीक्षा दिली, कारण मला खात्री होती की मी माझ्या परीक्षेची तयारी पूर्ण केली आहे.

परीक्षेचा निकाल लागला, आणि माझं नाव यशस्वी विद्यार्थ्यांच्या यादीत होतं! त्या क्षणाची मजा काही औरच होती. मी ती शिष्यवृत्ती जिंकली होती, आणि मला पुढील शिक्षणासाठी मोठं आर्थिक सहाय्य मिळणार होतं. माझ्या आई-वडिलांचे डोळे आनंदाने भरून आले होते, आणि त्यांचा अभिमान मला त्यांच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट दिसत होता.

मात्र, त्या परीक्षेच्या निकालापेक्षा महत्त्वाचं होतं ते मी त्या प्रवासात काय शिकलो—कष्ट करण्याची सवय, ध्येयप्राप्तीची जिद्द, आणि स्वतःवर ठेवलेला विश्वास. त्या दिवशी मी एक गोष्ट शिकून घेतली की जीवनात कोणतीही अडचण आली तरी त्याच्यावर मात करता येते, फक्त आपल्याला मेहनतीवर विश्वास ठेवावा लागतो. त्या यशाने माझं पुढील शिक्षण मार्गी लागलं आणि त्याचं श्रेय त्या लहानपणीच्या परिश्रमाला जातं.

आज मी जे काही आहे, ते त्या दिवसाच्या संघर्षामुळे आणि जिद्दीमुळेच आहे. मला अभिमान आहे की मी कधीच हार मानली नाही, आणि माझ्यावर ठेवलेला विश्वास कधीच डळमळला नाही. त्या क्षणाने मला नेहमीच प्रेरणा दिली आहे की आयुष्यात कितीही मोठं ध्येय असलं, तरी प्रयत्नांनी ते साध्य करता येतं.