आदित्य वेळ प्रवास करून भविष्यात पोहोचल्यावर, आरा त्याला तिच्या शहराची सफर घडवत होती. ते दोघं हवेतून उडणाऱ्या बसने प्रवास करत होते. अचानक, आरा म्हणाली, “आता आपण पुण्याच्या ऐतिहासिक भागाकडे जाऊ या. तुला रविवार पेठ माहिती आहे का?”
आदित्य आनंदित झाला. “हो, मला रविवार पेठ माहिती आहे! माझ्या काळात ती एक गजबजलेली बाजारपेठ आहे, जिथे अनेक दुकाने आणि ऐतिहासिक वास्तू आहेत.”
“मग तुला भविष्यातील रविवार पेठ पाहून आश्चर्य वाटेल,” आरा हसत म्हणाली.
हवेतून उडणाऱ्या वाहनातून त्यांना संपूर्ण शहराचं दृश्य दिसत होतं. त्यांनी रविवार पेठेकडे लक्ष दिलं. आता ती पेठ पूर्णपणे बदलली होती. जुने ऐतिहासिक वाडे, मंदिरे आणि इमारती जतन करून ठेवलेले होते, पण त्यांना अद्ययावत तंत्रज्ञानाने सुसज्ज केलं होतं. इमारतींवर होलोग्राफिक प्रोजेक्शन्स दिसत होते, ज्यामुळे पर्यटक आणि नागरिकांना त्यांच्या इतिहासाची माहिती मिळत होती.
रस्ते आता पूर्णपणे पादचारी आणि सायकलस्वारांसाठी राखीव होते. वाहनांची गरज नव्हती कारण लोकं हवेतील वाहने किंवा भूमिगत मेट्रोचा वापर करत होते. रस्त्यांच्या कडेला हरित ऊर्जा निर्माण करणारी स्मार्ट झाडं होती, जी सौरऊर्जा आणि पवनऊर्जा एकत्र करून शहराला वीज पुरवत होती.
“हे बघ, या ठिकाणी आम्ही एक सांस्कृतिक केंद्र उभारलं आहे,” आरा एका आधुनिक पण पारंपारिक शैलीत बांधलेल्या इमारतीकडे बोट दाखवत म्हणाली. “इथे लोकं संगीत, नृत्य, आणि कला शिकायला येतात.”
आदित्यने आश्चर्याने पाहिलं. “माझ्या काळात इथे फक्त दुकाने आणि गर्दी असायची. आता इथे किती शांतता आणि संस्कृतीचा सुवास आहे.”
“हो, आम्ही आमच्या ऐतिहासिक वारशाला जपत, तंत्रज्ञानाच्या मदतीने शहराचा विकास केला आहे,” आरा म्हणाली. “रविवार पेठेतील बाजारपेठा आता डिजिटल झाल्या आहेत, पण इथली पारंपारिक वस्तूंची विक्री अजूनही चालू आहे. लोकं ऑनलाईन ऑर्डर देतात, पण वस्तू इथल्याच कारागिरांकडून तयार केल्या जातात.”
ते दोघं खाली उतरून पायी फिरू लागले. रस्त्यावर रोबोटिक मार्गदर्शक होते, जे पर्यटकांना विविध भाषांमध्ये माहिती देत होते. एका ठिकाणी आदित्यने एक वृद्ध कलाकार पाहिला, जो पारंपारिक तंबोरा वाजवत होता. त्याच्या आजूबाजूला लोकं जमलेली होती आणि त्याच्या संगीताचा आनंद घेत होती.
“हे अजूनही टिकून आहे!” आदित्य आनंदाने म्हणाला. “तंत्रज्ञानाने सगळं बदललं असलं तरी, आपली कला आणि संस्कृती अजूनही जिवंत आहे.”
“हो, आम्ही तंत्रज्ञानाचा वापर आपल्या मुळांना जपण्यासाठी करतो,” आरा म्हणाली. “आमचं शिक्षण पद्धतीदेखील बदलली आहे. विद्यार्थी होलोग्राफिक वर्गात शिकतात, पण त्यांना पारंपारिक कला आणि मूल्यं शिकवली जातात.”
आदित्यने त्या अनोख्या मिश्रणाचं कौतुक केलं—भविष्य आणि भूतकाळ एकत्र नांदत होते. रविवार पेठेतील जुने वाडे आता सांस्कृतिक केंद्रे बनले होते, जिथे प्रदर्शनं, कार्यशाळा आणि उत्सव आयोजित केले जात होते. लोकं पारंपारिक कपडे परिधान करून उत्सव साजरे करत होते, तर त्याचवेळी ते नवीन तंत्रज्ञानाचा वापर करून जगाशी जोडलेले होते.
“आरा, मला खूप आनंद झाला हे पाहून,” आदित्य म्हणाला. “भविष्यातलं पुणे आणि विशेषतः रविवार पेठ खूपच सुंदर आहे. आपल्या शहराने तंत्रज्ञान आणि परंपरा यांचा सुंदर समन्वय साधला आहे.”
“तुला आवडलं हे ऐकून मला आनंद झाला,” आरा हसत म्हणाली. “आता आपण परतायला हवं, तुला तुझ्या काळात परत जायचं आहे ना?”
“हो, मला परतायची वेळ झाली आहे,” आदित्य म्हणाला. “पण या अनुभवाने माझ्या विचारांमध्ये खूप बदल घडवला आहे. आता मला कळलं की आपलं भविष्य घडवताना आपली संस्कृती आणि परंपरा जपणं किती महत्त्वाचं आहे.”
ते दोघं परत टाइम पोर्टलजवळ आले. आदित्यने आराला निरोप दिला. “धन्यवाद, आरा. या प्रवासाने मला खूप काही शिकवलं.”
“आणि मला देखील,” ती म्हणाली. “कदाचित भविष्यात पुन्हा आपली भेट होईल.”
आदित्य आपल्या काळात परत आला, पण आता तो खूपच प्रेरित आणि उद्बोधित झाला होता. त्याने ठरवलं की तो आपल्या शहराच्या विकासासाठी, पर्यावरणाच्या जतनासाठी, आणि सांस्कृतिक वारशाच्या संवर्धनासाठी प्रयत्नशील राहील. त्याला जाणवलं की तंत्रज्ञानाचा वापर आपल्याला प्रगतीच्या दिशेने घेऊन जातो, पण आपल्या मुळांशी जोडून राहणं हेच आपलं खरं बलस्थान आहे.
त्या दिवशीपासून, आदित्यने तंत्रज्ञान आणि परंपरा यांचा समन्वय साधण्यासाठी नवनवीन उपक्रम सुरू केले. त्याच्या या रोमांचक प्रवासाने त्याला एक नवीन दृष्टीकोन दिला होता, ज्याने त्याच्या आणि त्याच्या समाजाच्या भविष्याला एक नवीन दिशा मिळाली.
आदित्यने टाइम पोर्टल सक्रिय केलं, आणि परत आपल्या काळात आला. आपल्या खोलीत उभा राहून त्याने विचार केला की भविष्यातील तंत्रज्ञान जितकं अद्भुत आहे, तितकंच मानवी मूल्यं आणि निसर्गाची जपणूक महत्त्वाची आहे.
तो आपल्या वडिलांकडे गेला आणि त्यांना सर्व काही सांगितलं. वडिलांनी हसून त्याचं कौतुक केलं. “आता तुला कळलं ना, तंत्रज्ञानाची जबाबदारी कशी असते?”
“हो, बाबा. आणि आता मला कळलं की आपलं वर्तमान जपणं आणि त्यात सुधारणा करणं हेच महत्त्वाचं आहे,” आदित्य म्हणाला.
त्या दिवसापासून आदित्यने ठरवलं की तो तंत्रज्ञानाचा वापर मानवतेच्या आणि निसर्गाच्या भल्यासाठीच करेल. त्याच्या या रोमांचक प्रवासाने त्याला एक नवी दिशा दिली होती, जी त्याला आयुष्यभर मार्गदर्शन करेल.
Leave a Reply