मराठी कथा

Do you need time?

बावधन कॅफे कॉफी डे मध्ये संध्याकाळची वेळ होती. बाहेर पाऊस थोडासा पडून गेला होता, आणि वातावरणात गारवा जाणवत होता. पुण्याचं असं मस्त पाऊस असला की एकदम रोमँटिक मूड तयार व्हायचाच! कॅफेच्या काचेतून बाहेरचं पुणं अगदीच शांत दिसत होतं, पण त्यातही एक वेगळीच जिवंतपणा होती.

अदिती आणि सौरभ, पुण्याचे टिपिकल वयात आलेले जोडपे. दोघंही इंजिनियर, पुण्यातल्या आईटी कंपनीत काम करत, आणि एकमेकांसोबत वेळ घालवायला या हक्काच्या ठिकाणी नेहमी भेटायचे.

अदितीने हसत आपल्या लाटेचा एक घोट घेतला आणि बोलली, “अरे सौरभ, आज जरा लवकर आलास की! म्हणजे मिरॅकलच!”

सौरभने हसत तिच्याकडे बघितलं. “अगं, तू असशील तिथं लवकरच येतो मी. हे पुणं कितीही गर्दीचं असलं, तरी तुझ्यासोबतचा वेळ म्हणजे माझ्यासाठीचं ‘फ्रेंड्स वुईथ फायफ्स’!”

अदिती त्याच्या बोलण्यावर हसली, “पुणं आणि तू कधीही बदलत नाहीस, ना! तसंच आहे तुझं हे लाडिक वागणं.”

सौरभने तिच्याकडे पाहत म्हणालं, “अगं, बदलायचं का? असं काहीतरी सांगून माझा मूड फिक्स होतो बघ. पण खरंच सांगू, तुझ्यासोबत वेळ घालवणं म्हणजे त्या शनिवारवाड्यावरच्या फेरीपेक्षा खास!”

दोघंही पुण्याच्या आठवणींमध्ये हरवून गेले होते. बालगंधर्वला एकत्र नाटक पाहायला जाणं, लक्ष्मी रोडवरची खरेदी, पर्वतीच्या टेकडीवर चढत घेतलेले फोटो, आणि त्या सगळ्या जुन्या गप्पा.

तितक्यात वेटरने त्यांचा ब्राउनी आणि आणखी एक कप कॉफी टेबलवर ठेवला. सौरभने चॉकलेटचा तुकडा अदितीच्या तोंडात घातला. “आणि हा तुझा तो खास ब्राउनी. तुझ्या आठवणींशी जोडलेला,” सौरभ म्हणाला.

अदितीने एक हलकं डोळ्यांचं इशारा करत हसून विचारलं, “अरे पण तुझ्या त्या ऑफिसचं काय? आजही उशिरा गेलास तर तुझ्या बॉसचं नाव घ्यायला लागेल. पुणेरी असलो तरी प्रोफेशनल आहोत.”

“अगं, काही हरकत नाही, हे जरा आपलं ‘आता वेळ काढायचाच’ प्रकरण आहे. बाकीचे सगळे आपण ठेऊ उशीरा,” सौरभ म्हणाला.

अदितीने त्याचा हात धरला, “सौरभ, तुझ्या या साध्या, छोट्या गोष्टींनीच तर मला वाटतं की आपल्या नात्याला एक वेगळाच पुणेरी टच मिळतो.”

“होय, तसं तर आहेच. चला, आता पुढचं एक मस्त ट्रेक प्लान करूयात. आपलं पुणं आणि त्याचं निसर्गाचं सौंदर्य, तो मुळशीचा रस्ता, आणि आपल्या गप्पा,” सौरभ हसत म्हणाला.

दोघं एकमेकांकडे हसत पाहत होती. कॅफेच्या वातावरणात ‘आपलं पुणं’ त्यांच्यातूनच बोलत होतं.